شبهه:

{برگی ازتاریخ تلخ }
در زمان حضرت علی هم مردم ایران سر به طغیان نهادند ،
و إز پرداخت خراج به والیان عرب خودداری نمودند، بطوریکه در خراج ان کسری پدید أمد حضرت علی ، ابوموسی را با لشکری فراوان به سرکوب فرستاد
و مردم ری را قتل و عام کردند
فتوح البلدان ص ١٥٠
در حمله به سیستان مردم ایران مقاومت بسیار کردند ، بطوریکه از مردمان سیستان سدی درست کردند و ربیع ابن زیاد بر روی ان نشست
و قرار شد که هر سال سیستان هزار هزار ((یک میلیون)) درهم به امام علی بدهد با هزار غلام بچه و کنیز
تاریخ سیستان ص ٣٧ تا ٨٠
تاریخ کامل جلد ١ ص ٣٠٧
ایا ضحاک چنین کرد که همه بر علیه ش قیام کردند و نفرینش نمودند؟؟؟؟
و هنوز هم تاریخ به خود می بالد که ضحاک را به درک وأسل نمودند
خود قضاوت کنید
ما با خوندن این مطالب هست که به خرد نزدیک میشیم.

پاسخ:


اولین دروغ شبهه کنندگان، این است که گفته اند «در زمان خلافت امیرالمؤمنین علی (ع)، مردم ایران سر به طغیان نهاده و از پرداخت خراج خودداری کردند».
در حالی که بر طبق گزارشات تاریخی، در آن دوره ی چندساله! تنها در دو ناحیه ی خراسان و فارس، این اتفاق افتاده و البته هیچ گزارشی از سرکوب و کشتار در این دو ناحیه در دست نیست.

در فتوح البلدان، هیچ گزارشی مبنی بر ارسال ابوموسی اشعری از سوی امام علی (ع) برای سرکوب مردم ری وجود ندارد.

بلاذری نوشته است
“ابوموسی خود به غزای ری رفت. اهل ری از فرمان برداری خارج شده بودند و او آن بلد را بر قرار وضع نخستش بگشود.”
ترجمه ی فتوح البلدان، محمد توکل، ص449

همانطور که ملاحظه می فرمایید، نه سخنی از ارسال ابوموسی توسط امام هست و نه سخنی از سرکوب و قتل و …
اما ما وقتی در شرح حال ابوموسی، دقیق می شویم
این نتیجه به دست می آید که، وی عامل خلیفه ی سوم در کوفه بوده و طبق نقلی، به فتح مجدد ری اقدام کرده است.

وی در زمان حکومت امام مدتی محدود، والی کوفه بود و پس از کارشکنی در کمک به امام در جنگ جمل، تا جریان حکمیت به مکه یا منطقه ای در شام، گریخته بود.

اما تنها گزارشی که درباره ی ری، نام امام علی (ع) در آن هست این است
“علی، یزید بن حجبه را بر ری و دستبی ولایت داد و چون در خراج اختلاس کرد، علی او را به زندان افکند.”
همان، ص 448 و 449

دروغ دیگر شبهه کنندگان، این است که ربیع بن زیاد! در زمان خلافت ایشان به سیستان حمله کرده و کشتار نموده است.

اما اصل داستان چیست؟
فتح سیستان، به دست ربیع بن زیاد، در دوران خلافت عثمان بوده است، نه امام (ع) .
و اقدام ناپسند ربیع در زرنج سیستان ربطی به آن حضرت نداشته است.

ابن اثیر، در الکامل در شرح رویدادهای سال 31 هجری، در این باره نوشته است
“ربیع، بر فراز یکی از پیکرهای سر بریده نشست و بر پیکر دیگری تکیه زد و یارانش را فرمود که چنان کنند. چون مرزبان، ایشان را دید، از آن چشم انداز ترسید و با او بر پایه ی دادن هزار برده آشتی کرد،که در دست هر کدام جامی زرین باشد.”
ترجمه ی الکامل، سیدحسین روحانی، ج 4، ص 1661

ربیع در زمان خلافت امام علی (ع)، پست خاصی نداشته است، جز فرماندهی سپاه قبیله ی مذحج در جنگ جمل.
ترجمه ی اخبارالطوال دینوری، محمود مهدوی، ص 183

ملحدان کوردل و وهابیت پلید، هرچقدر درباره ی چهره ی عادل و نورانی امیرالمؤمنین علی (ع)، به شبهه افکنی و توطئه چینی دست بزنند، ذره ای از محبت شیعیان نسبت به آن امام همام کاسته نخواهد شد.

http://shobheshenasi.kowsarblog.ir/

پاسخ به شبهه:
حضرت علی مردی را دید که با عجله نماز میخوانـد. شـلاقی بـر او زد . مـرد نمـاز بعـدی را
آرام خواند. حضرت گفت: «کدام نماز بهتر بود؟» مرد گفت: «نماز اولی بهتر بـود، چـون در
آنجا ترس از خدا داشتم و در دومی از تازیانۀ تو میترسیدم.»


پاسخ:


این داستان در هیچ یک از منابع معتبر شیعی، ذکر نشده
و فقط در چند منبع از اهل تسنن آمده است.
قدیمی ترین منبعی، که این نقل در آن ذکر شده، گویا کتاب
“ربیع الابرار و نصوص الاخبار”
از تالیفات علامه محمود بن عمر زمخشری (467_538 ق) از مفسران و متکلمان مشهور اسلامی است، که گفته اند حنفی بوده است، اما در این کتاب، قرائتی بر تشیع و گرایش او به خاندان پیامبر (ص) وجود دارد.
این اثر از جمله جنگ های ادبی شمرده می شود، که مالامال از فواید تاریخی، ادبی و اخلاقی و شامل لطایف فراوان است. [1]

روایت مورد اشاره در این کتاب، بدون ذکر سند و به این شکل آمده است
“خفف أعرابی صلاته فقام إلیه علی رضی اللّه عنه بالدرّة و قال أعدها، فلما فرغ قال: أ هذه خیر أم الأولى؟ق ال: بل الأولى، قال: لم؟ قال: لأن الأولى صلیتها للّه عز و جل، و هذه فرقا من الدرة. فضحک علی.” [2]
مردی عرب، نمازی سبک و سر و دست شکسته به جا آورد. حضرت علی (ع) تازیانه به دست و با حالت تشر به او فرمود: نماز را دوباره بخوان. و چون خواند فرمود: اکنون بگو این نماز بهتر بود یا نماز اولی؟ عرب پاسخ داد: اولی. حضرت پرسید: چرا اولی؟ جواب داد: برای اینکه نماز اول را به خاطر خدا خواندم، اما این نماز را از ترس تازیانه.
پس حضرت از پاسخ او به خنده افتاد.

نویسندگان این نقل طنزگونه، به نکات اخلاقی آن توجه داشته اند و بر فرض صحت آن، تاکید ناقلان روی اهمیت “نیت درست در اعمال” و انجام کارها بر اساس “رضای خداوند متعال” بوده است، چنانکه مرد عرب حکایت، به آن اشاره کرده است و خنده ی حضرت نیز، می تواند تاییدی بر سخن وی بوده باشد.
همچنانکه در روایت مشهوری از امیرالمومنین (ع) داریم که
«عبادت از روی ترس (جهنم) را، (عباده العبید) عبادت بردگان و عبادت از روی شکر و سپاس خدا را، (عباده الاحرار) عبادت آزادگان دانسته اند». [3]

و از آن حضرت روایت است که “بافضیلت ترین کارها، آن است که تنها برای رضای خدا باشد". [4]

بنابراین،علاوه بر صحت عمل، باید نیت عمل نیز صحیح و از روی خلوص و شکرگزاری باشد، به ویژه در نماز! که بارزترین نمونه ی شکرگزاری بندگان از باری تعالی است.

از طرفی دیگر، بسیار تاکید و توصیه شده است که،عبادت و نماز باید با آرامش، حضور قلب و بدون کم و کاستی باشد و روشن است، نمازی که با عجله و شتابزدگی اقامه شود، اگرچه باطل نیست اما، خیری نیز در آن نخواهد بود.
پیامبر اسلام (ص) فرموده اند 1
“یک رکعت نماز کسی که متوجه خدا باشد، بهتر از هزار رکعت کسی است که از یاد خدا غافل باشد". [5]

در روایتی نیز امیرالمومنین (ع)«شخصی را که عادت به سریع خواندن نماز داشته، به کلاغی تشبیه کرده اند که به سرعت از زمین دانه می چیند». [6]

بنابرین صحت این حکایت، مورد تردید است و هدف ناقلان از ذکر آن، توجه مخاطبان به نکات اخلاقی و رفتاری در عبادت بوده است.

پی نوشت ها
1️⃣علیرضا ذکاوتی قراگوزلو، زمخشری و ربیع الابرار، نشریه ی آیینه ی پژوهش، ش 9
2️⃣ربیع الابرار زمخشری، ج 2، ص 275
3️⃣نهج البلاغه، حکمت 237
4️⃣غررالحکم، 2958
5️⃣نهج الفصاحه، ص 350، حدیث 1674
6️⃣وسائل الشیعه، ج 3، ص 24